Loading...

Your cart (4)

Product thumb

Basic hooded sweatshirt in pink

  • Color: Pink
  • Size: S
$15.00 $31.00
Product thumb

Black and white sport cap

$18.15
Product thumb

Mid-rise slim cropped fit jeans

  • Size: M
$76.00
Product thumb

Men fashion gray shoes

  • Color: Gray
  • Size: 10.5
$84.00
Subtotal: $198.65
Checkout
(096) 7888-017 info@healthtime.tips (096) 7888-017
ភាសាខ្មែរ ភាសាខ្មែរ
English English
ចូលគណនី
Createx Logo
  • Nov 26, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 1.8K មើល

ឱសថការីគួរណែនាំបែបណាចំពោះអាការៈរមួលក្រពើនៅពេលយប់?

រមួលក្រពើមិនត្រឹមតែអាចកើតមានឡើងនៅពេលអ្នកហាត់កម្លាំងជើងហួសកម្រិត ឬនៅពេលហែលទឹកប៉ុណ្ណោះទេ អាការៈនេះក៏អាចលេចឡើងនៅពេលអ្នកកំពុងគេងលង់លក់ស្កប់ស្កល់ទៅហើយក៏ថាបាន ដែលទាមទារឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ អ្វីគួរដឹង? រមួលក្រពើនៅពេលយប់ ជាការឈឺចាប់មួយដែលអាចបង្កភាពភ័យខ្លាច ព្រោះវាកើតឡើងនៅពេលអ្នកជំងឺកំពុងគេង។ ការកើតឡើងបែបនេះ អាចប៉ះពាល់ដល់គុណភាពរបស់ដំណេក ជាពិសេសចំពោះមនុស្សវ័យចំណាស់តែម្តង។ ការសង្ស័យទៅលើមូលហេតុដូចជា ការបាត់បង់ជាតិទឹក សូដ្យូម កាល់ស្យូមឬបណ្តាលមកពីឱសថណាមួយ នៅមិនទាន់បានជាក់លាក់ និងជោគជ័យនៅឡើយ ដូចនេះទើបអាការៈបែបនេះ អាចចាត់ទុកថាមានភាពពិបាកក្នុងការព្យាបាល។ អ្វីគួរធ្វើ? នៅពីក្រោយអាការៈរមួលក្រពើនៅពេលយប់ អាចបង្កប់នូវមូលហេតុណាមួយ ដែលមានតែការពិគ្រោះជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតទេទើបជាការប្រសើរ ប៉ុន្តែអំឡុងពេលជាមួយគ្នាអ្នកដែលជាឱសថការីអាចណែនាំដល់ពួកគេរួមមាន៖ • ការបន្ថយសម្ពាធទៅលើចុងជើង ដោយគួរដាក់វត្ថុអ្វីមួយកល់ ដើម្បីកាត់បន្ថយទម្ងន់របស់ភួយមកលើជើងនៅពេលគេង • គួរធ្វើលំហាត់ប្រាណដោយទាញសន្ធឹងភ្លៅ និងកំភួនជើងឲ្យបានជាប្រចាំនៅពេលថ្ងៃ • អាចណែនាំឲ្យប្រើប្រាស់ឱសថ Quinine ក្រោមទម្រង់មានឈ្មោះ Quinine Vitamine C Grand (៤០មិល្លីក្រាមក្នុង ១គ្រាប់) ឬQuinisedine (៨០មិល្លីក្រាមក្នុង ១គ្រាប់) ដែលការប្រើប្រាស់គឺ ៤គ្រាប់នាពេលល្ងាច ឬអាចចែកជាពីរៗគ្រាប់សម្រាប់លេប ២ពេលក្នុងមួយថ្ងៃ។ បម្រុងប្រយ័ត្ន • ឱសថ Quinine អាចមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់អាការៈរមួលក្រពើ ប៉ុន្តែមិនអាចចៀសផុតពីផលរំខាននានា ដូចជាវិលមុខ ឬស្រវាំងភ្នែកនោះទេ • ហាមប្រើប្រាស់ចំពោះអ្នកមានវិបត្តិចង្វាក់បេះដូង • មិនគួរណែនាំឲ្យប្រើប្រាស់សម្រាប់ស្រ្តីមានផ្ទៃពោះ និងកំពុងបំបៅដោះកូនឡើយ។ ប្រភពយោង៖ Le vademecum de la Médication officinale អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ​ លេខ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 25, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 2.4K មើល

គន្លឹះលើកទឹកចិត្តកូនៗនៅពេលពួកគេមានអារម្មណ៍តានតឹង

មនុស្សជាច្រើនរមែងយល់ច្រឡំថាបញ្ហាប្រឈមផ្នែកអារម្មណ៍ដូចជាភាពតានតឹងនិងស្មុគស្មាញកើតមានចំពោះតែមនុស្សពេញវ័យតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែកុំភ្លេចថាកុមារក៏អាចមានបញ្ហាបែបនេះដែរ។ នេះជាបញ្ហាដែលឪពុកម្តាយមិនត្រូវមើលរំលង និងគប្បីយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនៗដោយហេតុថាការបណ្តោយឲ្យកូនៗមានអារម្មណ៍តានតឹងរយៈពេលយូរអាចបណ្តាលឲ្យមានផលវិបាកជាជំងឺផ្លូវចិត្តនាពេលអនាគត។ អត្ថបទនេះនឹងផ្តល់ជាគន្លឹះសម្រាប់ លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ធ្វើការលើកទឹកចិត្តកូននៅពេលពួកគេមានអារម្មណ៍តានតឹង។ នៅក្នុងដំណាក់កាលនៃការលូតលាស់របស់កុមារ ពួកគេចៀសមិនរួចនឹងប្រឈមមុខជាមួយភាពសោកសៅ អារម្មណ៍មិនល្អ គំនិតអវិជ្ជមានកើតចេញពីមជ្ឈដ្ឋាននានាជុំវិញខ្លួន។ អារម្មណ៍ទាំងនេះជាទូទៅនឹងបាត់ទៅវិញដោយឯកឯង ក្នុងរយៈពេលខ្លីដោយសារកុមារអាចបង្វែរចំណាប់អារម្មណ៍របស់គេទៅលើរឿងដទៃទៀត។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើលោកអ្នកសង្កេតឃើញថាកូនៗ មានអារម្មណ៍សោកសៅជាច្រើនសប្តាហ៍ជាប់ៗគ្នា មានគំនិតអវិជ្ជមានខ្លាំងខុសពីធម្មតា បាត់បង់នូវចំណង់ក្នុងការធ្វើអ្វីមួយ ផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថ ដូចជានៅស្ងៀមស្ងាត់ដាច់ដោយឡែក ឬមិនសូវមានភាពស្វាហាប់ដូចរាល់ដង ដល់ពេលដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគាត់ហើយ។   ជាដំណោះស្រាយចំពោះបញ្ហានេះ វាទាមទារពេលវេលាមួយចំនួន និងការអត់ធ្មត់ព្យាយាមរបស់ឪពុកម្តាយជួយលើកទឹកចិត្តកូនៗ តាមរយៈ៖ • ការអប់រំផ្លូវចិត្ត៖ ឪពុកម្តាយត្រូវចំណាយពេលវេលាពន្យល់កូនៗថាអាការៈនៃភាពតានតឹងក្នុងអារម្មណ៍ជាបញ្ហាចៀសមិនរួចក្នុងដំណើរជីវិតហើយមនុស្សគ្រប់រូបមានវិធីផ្សេងៗគ្នាក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានេះ។ ការលើកទឹកចិត្តឲ្យកូនៗនិយាយដោយបើកចំហពីអារម្មណ៍ ការលំបាករបស់គេនឹងបង្ហាញថាលោកអ្នកពិតជាយល់យ៉ាងជាក់ច្បាស់ពីបញ្ហារបស់ពួកគេ។ ការណ៍នេះនឹងធ្វើឲ្យកូនៗរបស់លោកអ្នកមានភាពធូរស្រាល និងមានទំនុកចិត្តឡើងវិញ។ • ការយកចិត្តទុកដាក់៖ ការយកចិត្តទុកដាក់របស់ឪពុកម្តាយជាកត្តាសំខាន់ ដែលលោកអ្នកអាចផ្ដល់បានតាមរយៈការសួរនាំ និងយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់ពួកគេទាក់ទងនឹងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃនៅសាលារៀន ឬទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួនជាដើម។ ការធ្វើបែបនេះ អាចធ្វើឲ្យកូនទទួលបានអារម្មណ៍នៃការស្រលាញ់យកចិត្តទុកដាក់គ្រប់គ្រាន់ មិនមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងឯកោ។ • ការផ្តល់ជំនួយ៖ ឪពុកម្តាយត្រូវជួយកូនស្វែងរកឫសគល់នៃបញ្ហាតានតឹងក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេហើយផ្តល់ជាយោបល់ ឬជម្រើសនៃដំណោះស្រាយប្រកបដោយភាពយោគយល់ និងទន់ភ្លន់ចំពោះកូន។ លោកអ្នកគួរតែបង្ហាញថាការរីករាយនឹងជួយពួកគេគ្រប់បែបយ៉ាង ចៀសវាងការបង្គាប់បញ្ជាពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីៗតាមលោកអ្នក។ • ការលើកទឹកចិត្តឲ្យចូលរួមសកម្មភាពផ្សេង៖ ការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពសង្គម សកម្មភាពកម្សាន្ត ឬសកម្មភាពផ្សេងៗទៀតអាចជួយកាត់បន្ថយនូវអារម្មណ៍តានតឹងបានយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព។ ឪពុកម្តាយគួរណែនាំកូនៗ ឬចូលរួមជាមួយពួកគេអនុវត្តសកម្មភាពងាយៗជាប្រចាំថ្ងៃដូចជាការលេងកីឡា ការជួបជុំគ្នាជាលក្ខណៈគ្រួសារ ដំណើរកម្សាន្តនាចុងសប្តាហ៍ជាដើមដែលសកម្មភាពទាំងនេះអាចជាជំនួយមួយផ្នែកជួយឲ្យកូនៗមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាឡើងវិញ។ • ការចៀសវាងអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមាន៖ ឪពុកម្តាយមិនគួរប្រើប្រាស់អាកប្បកិរិយាមួយចំនួនដូចជាការគំហកកំហែង ការគំរាម ការស្តីបន្ទោស ការបង្ខិតបង្ខំ ឬការសួរនាំដដែលៗទៅកាន់ពួកគេ។ ទង្វើបែបនេះមិនត្រឹមតែមិនអាចជួយដល់ពួកគេប៉ុន្តែថែមទាំងបង្កនូវភាពអវិជ្ជមានកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយកូនៗនឹងកាន់តែមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះឪពុកម្តាយ ក៏ដូចជាចំពោះខ្លួនឯង ហើយពួកគេនឹងអាចប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាផ្លូវចិត្ត។ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 22, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 5.4K មើល

ជំងឺភ្នែកឡើងបាយនិងការព្យាបាលត្រឹមត្រូវ

ជំងឺភ្នែកឡើងបាយ (Cataract) នៅតែដើរតួនាទីលេខមួយនៃមូលហេតុបង្កឲ្យមានភាពពិការភ្នែកនៅលើពិភពលោក នេះបើយោងតាមការសិក្សាមួយឈ្មោះ Global Causes Of Blindness and Distance Vision Impairment 1990-2020: a Systematic review and meta-analysis ដែលធ្វើឡើងដោយចំណាយថវិការបស់វិទ្យាស្ថាន Brien Holden Vision Institute របស់ប្រទេសអូស្រ្តាលី។ តាមរយៈការសិក្សានេះមានប្រជាជនប្រមាណជាង ៣៦លាននាក់មានភាពពិការភ្នែកនៅឆ្នាំ ២០១៥ ដែលក្នុងនោះមាន ១២.៦ លាននាក់ដោយសារជំងឺភ្នែកឡើងបាយ ៧.៤ លាននាក់ដោយសារកំហុសកំណុំ និង ២.៩លាននាក់ដោយសារជំងឺទឹកដក់ក្នុងភ្នែក។ និយមន័យ បាយភ្នែក (Cataract) គឺជាការឡើងស្រអាប់នៃកែវភ្នែកធម្មជាតិរបស់ភ្នែក (Lens) ដែលកែវនេះជាធម្មតាថ្លា។ មូលហេតុបង្ក មានមូលហេតុជាច្រើនដែលបង្កឲ្យមានបាយភ្នែកនេះរួមមាន៖ - កត្តាអាយុ៖ កើនឡើងនៃអាយុអាចជាមូលហេតុសំខាន់មួយនៃជំងឺបាយភ្នែក ហើយក៏ជាមូលហេតុដែលយើងមិនអាចបង្ការបាននិងគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចគេចផុតទេ។ ដូច្នោះ ទោះជាគ្មានមូលហេតុផ្សេងក៏ដោយឲ្យតែអាយុចាស់ (ជាទូទៅលើសពី៥០ឆ្នាំ) សុទ្ធតែអាចមានបាយភ្នែកគ្រប់ៗគ្នា។ ឧទាហរណ៍ ស្រដៀងគ្នាដូចក្នុងករណីសក់ស្កូវអ្នកណាក៏មានសក់ស្កូវដែរគ្រាន់តែអ្នកខ្លះឆាប់មានស្កូវ ហើយអ្នកខ្លះអាយុច្រើនបន្តិចទើបមាន។ - ការប្រើប្រាស់ថ្នាំមួយចំនួន៖  • ក័រទីកូស្តេរ៉យ (Corticosteroids)  • ហ្វេណូត្យាហ្សីន (Phenothiazines)  • ម៉ាយអូទិច (Miotics)  • អាមីញ៉ូដារ៉ូន (Amiodarone)  • ស្តាទីន (Statins)។ - ការប៉ះទង្គិចទៅលើគ្រាប់ភ្នែក ឬប៉ះលើកែវភ្នែកផ្ទាល់៖ ភាគច្រើនកើតអំឡុងពេលធ្វើការងារ គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ឬការប៉ះពាល់ជាមួយសារធាតុគីមីដូចជា បាសជាដើម។ ក្នុងករណីកម្រមួយចំនួនអាចបង្កឡើងពេលធ្វើការវះកាត់ផ្នែកផ្សេងនៃគ្រាប់ភ្នែក (វះបាតភ្នែកនិងចាក់ថ្នាំចូលក្នុងភ្នែក)។ - ប្រឈមជាមួយកាំរស្មី៖ ការសិក្សាបង្ហាញថា កាំរស្មីមួយចំនួនអាចបង្កឲ្យឡើងបាយភ្នែកបានដែរដូចជាកាំរស្មីអ៊ុលត្រាវ៉ាយអូឡេត (Ultraviolet radiation) ពីពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ - ជំងឺទឹកនោមផ្អែម និងជំងឺប្រចាំកាយ៖ ការកើនឡើងជាតិស្ករក្នុងឈាមរុំារ៉ៃអាចបណ្តាលឲ្យអ្នកមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមហើយក៏ជាកត្តាមួយដែលធ្វើឲ្យមានជំងឺភ្នែកឡើងបាយលឿនជាងអ្នកធម្មតាផងដែរ។ - ឡើងបាយពីកំណើត៖ បាយភ្នែកពីកំណើតគឺជាបាយដែលកើតលើទារកតាំងពីកំណើតតែម្តង។ ច្រើនកើតឡើងមកជាមួយភាពមិនធម្មតាមកពីកំណើតមួយចំនួនដូចជា ជំងឺទ្រីសូមី២១ ម្តាយកើតស្អូចពេលមានផ្ទៃពោះជាដើម។ តែក្នុងករណីខ្លះក៏មិនមានឃើញមានភាពមិនធម្មតាផ្សេងទៀតមកជាមួយ។ - កង្វះអាហារូបត្ថម្ភ៖ កង្វះចំណីអាហារមិនត្រូវបានបង្ហាញថាជាមូលហេតុបង្កឲ្យកើតជំងឺភ្នែកឡើងបាយនោះទេ ប៉ុន្តែការសិក្សាមួយចំនួនបានបង្ហាញថាការបរិភោគសារធាតុ Lutein និង Zeazanthin ដែលមាននៅក្នុងបន្លែ Spinach, Kale និង broccoli អាចកាត់បន្ថយកត្តាប្រឈមនៃការឡើងបាយភ្នែក។ ការញុំាវីតាមីន A, C, E, niacin, B1, B2, Beta carotene មិនមានផលប្រយោជន៍ដល់ជំងឺភ្នែកឡើងបាយទេ។ - សម្ពាធទឹកក្នុងភ្នែកកើនឡើង៖ ការឡើងសម្ពាធទឹកខ្លាំងក្នុងជំងឺទឹកដក់ក្នុងភ្នែកអាចឲ្យមានការងាប់កោសិការបស់កែវភ្នែកដែលធ្វើឲ្យកែវភ្នែកឡើងស្រអាប់។ រោគសញ្ញា រោគសញ្ញាធំៗដែលយើងតែងតែជួបញឹកញាប់ចំពោះអ្នកជំងឺភ្នែកឡើងបាយរួមមាន៖ ថយចុះគំហើញសន្សឹមៗចាញ់ពន្លឺខ្លាំងខុសពីធម្មតាមើលឃើញពណ៌ស្រលេតជាងមុន ភ្នែកក្លាយជាម៉្ញូបខ្លាំង និងអាចមើលឃើញបែកជាពីរពេលមើលភ្នែកតែម្ខាង។ ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យជំងឺភ្នែកឡើងបាយគឺធ្វើឡើងដោយវេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេសភ្នែក ឬគ្រូពេទ្យដែលមានជំនាញទាក់ទងជាមួយភ្នែក តាមរយៈការធ្វើតេស្តគំហើញ ការពិនិត្យជាមួយម៉ាស៊ីន Slit Lamp និងជួនកាលគេអាចរកឃើញដោយចៃដន្យនៅពេលអ្នកជំងឺមកពិនិត្យសរសៃបាតភ្នែក។ ការព្យាបាល ការព្យាបាលដែលមានប្រសិទ្ធភាព និងត្រឹមត្រូវតែមួយគត់គឺការបកបាយភ្នែក (ឬវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយ) ដោយដាក់បញ្ចូលវិញនូវកែវភ្នែកសិប្បនិម្មិត។ ប្រសិនបើបាយភ្នែកនៅកម្រិតដំបូងអាចប្រើវ៉ែនតាជំនួយមុននឹងឈានដល់ការវះកាត់។ ដោយសារតែការបកបាយភ្នែកជាមធ្យោបាយតែមួយក្នុងការព្យាបាលជំងឺនេះ ដូច្នេះសូមមើលការបកស្រាយពីដំណើរការនៃការវះកាត់ និងផលវិបាកផ្សេងៗដែលអាចកើតមានសម្រាប់អ្នកជំងឺគួរតែយល់ដឹង។ - អ្នកជំងឺគួរត្រៀមខ្លួនបែបណាមុនពេលវះកាត់៖ ការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយ (បកបាយភ្នែក) ជាការវះកាត់សាមញ្ញមួយដែលគ្រូពេទ្យភ្នែកធ្វើញឹកញាប់បំផុតហើយចំណាយពេលប្រហែលជា ១៥ ទៅ២០នាទី ឬយូរជាងនេះបន្តិចក្នុងករណីឡើងបាយដែលមានជំងឺភ្នែកផ្សេងៗមកជាមួយ (Pathological Cataracts)។ ដូច្នេះ អ្នកជំងឺត្រូវការសុខភាពផ្លូវកាយល្អ មានសម្ពាធឈាមធម្មតា កម្រិតជាតិស្ករធម្មតា នោះការវះកាត់អាចប្រព្រឹត្តទៅបានដោយរលូន។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា ការបកបាយភ្នែកអ្នកជំងឺមិនចាំបាច់បង្អត់អាហារ ឬភេសជ្ជៈមុនពេលវះកាត់នោះទេ ព្រោះការវះកាត់គឺមិនតម្រូវឲ្យដាក់ថ្នាំសណ្តំឲ្យសន្លប់ទេ គ្រូពេទ្យគ្រាន់តែចាក់ថ្នាំស្ពឹកប្រហែល ៥មិល្លីលីត្រនៅខាងក្រោមភ្នែក ឬអាចប្រើជាប្រភេទថ្នាំបន្តក់ ហើយការវះកាត់មិនមានការឈឺចាប់អ្វីទាំងអស់។ - វិធីសាស្រ្តក្នុងការវះកាត់៖ • ការវះកាត់ដោយបើកមុខរបួសធំ៖ ជាការវះកាត់ដែលគេកម្រប្រើណាស់សព្វថ្ងៃ លើកលែងតែក្នុងករណីពិសេសមួយចំនួនដូចជាបាយភ្នែកដែលមានការខូចខាតខ្សែព្យួររបស់ស្រោមកែវ (Zonular dialysis) ជាដើម • ការវះកាត់ដោយបើកមុខរបួសតូច៖ ជាការវះកាត់ដែលងាយស្រួល ប្រើពេលខ្លី ចំណាយថវិកាតិចហើយជាប្រភេទវះកាត់ដែលនៅតែពេញនិយមសព្វថ្ងៃ • ការវះកាត់ដោយបើកមុខរបួសតូចដោយប្រើម៉ាស៊ីន៖ ជាការវះកាត់ដែលកំពុងពេញនិយមប្រើរយៈពេលខ្លី របួសឆាប់សះល្អអ្នកជំងឺឆាប់ទទួលបានគំហើញឡើងវិញ តែទាមទារឲ្យមានម៉ាស៊ីនទំនើប និងមានតម្លៃថ្លៃផងដែរ។ ផលវិបាក យើងដឹងហើយថាគ្រប់ការវះកាត់សុទ្ធសឹងតែអាចមានផលវិបាកគ្រាន់តែតិច ឬច្រើនប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាមិញការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយអាចចាត់ទុកបានថាជាការវះកាត់ដែលមានផលវិបាកតិចតួចបំផុត បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងការវះកាត់ផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាផលវិបាកពីការវះកាត់ក៏មិនអាចចៀសផុតទោះជាការវះកាត់ធ្វើឡើងដោយគ្រូពេទ្យឯកទេសភ្នែកដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ - ផលវិបាកអំឡុងពេលវះកាត់ • ការរហែកស្រោមកែវភ្នែកផ្នែកខាងក្រោយ (Posterior capsule rupture with or without vitreous loss)៖ ផលវិបាកដែលជួបច្រើនក្នុងដំណើរការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយ តែជាទូទៅគេអាចកែខៃឲ្យមកល្អវិញ និងមិនមានផលប៉ះពាល់លើគំហើញក្រោយការវះកាត់ឡើយ • ដាច់ខ្សែព្យួរស្រោមកែវភ្នែក (Zonular dehiscence)៖ ជាទូទៅផលវិបាកនេះអាចកើតឡើងក្នុងករណីភ្នែកដែលមានខ្សែព្យួរនេះដាច់មុនពេលវះកាត់បណ្តាលមកពីការប៉ះទង្គិច។ ដូច្នេះក្នុងករណីនេះទាមទារឲ្យគ្រូពេទ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ និងជ្រើសរើសវិធីវះកាត់ដែលសមស្របទៅនឹងស្ថានភាពភ្នែក • ធ្លាក់បំណែករបស់បាយចូលផ្នែកខាងក្រោយនៃភ្នែក (Loss of nuclear fragment posteriorly)៖ គេអាចជួបផលវិបាកនេះនៅក្នុងការវះកាត់មុខរបួសតូចដោយប្រើម៉ាស៊ីន។ ដូច្នេះ ទាមទារឲ្យគ្រូពេទ្យមានការស្ទាត់ជំនាញក្នុងការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីន។ ករណីនេះ ប្រសិនបើបំណែកនោះតូចអាចទុកនៅក្នុងនោះបានដោយរង់ចាំឲ្យរលាយបាត់ដោយខ្លួនឯងតែបើធំគ្រូពេទ្យត្រូវធ្វើការវះកាត់ជាលើកទីពីរដោយវះកាត់ដល់ផ្នែកខាងក្រោយនៃភ្នែកដើម្បីយកបំណែកនោះចេញ • ការផ្ទុះបែកសរសៃឈាមភ្លាមៗ (Choroidal hemorrhage)៖ ផលវិបាកដែលអាក្រក់បំផុតក្នុងការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយ តែគេកម្រជួបណាស់ ភាគច្រើនគេជួបនៅលើអ្នកជំងឺមានសម្ពាធឈាមខ្ពស់។ ដូច្នេះហើយបានជាការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយតម្រូវឲ្យអ្នកជំងឺមានសម្ពាធឈាមធម្មតា។ - ផលវិបាកក្រោយពេលវះកាត់ • ការចម្លងរោគចូលភ្នែក (Postoperative endophthalmitis)៖ ផលវិបាកដែលធ្ងន់ធ្ងរមួយអាចធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺពិការភ្នែកបាន។ ជាទូទៅច្រើនកើតឡើងនៅថ្ងៃទី៣ ដល់ ២១ បន្ទាប់ពីការវះកាត់ ដែលអ្នកជំងឺមានរោគសញ្ញាដូចជាឈឺចុកចាប់ភ្នែកខ្លាំងថយគំហើញខ្លាំង ភ្នែកឡើងក្រហម ហើមខ្លាំង និងចាញ់ពន្លឺថ្ងៃ។ បើអ្នកជំងឺមានសញ្ញាទាំងអស់នេះត្រូវប្រញាប់មកជួបគ្រូពេទ្យភ្នែកជាបន្ទាន់ដើម្បីពិនិត្យនិងព្យាបាលឲ្យទាន់ពេលវេលា • ហើមកញ្ចក់ភ្នែក (Corneal edema) • ឡើងសម្ពាធក្នុងភ្នែក (Elevated intraocular pressure) • មុខរបួសមិនជិតល្អ (Wound leak)៖ ករណីនេះតម្រូវឲ្យគ្រូពេទ្យធ្វើការដេរមុខរបួសឲ្យបានជិតល្អវិញ បើពុំនោះទេនឹងអាចនាំឲ្យមានការចម្លងរោគចូលក្នុងភ្នែក • ការហើមបាតភ្នែកមានសណ្ឋានជាគីស (Cystoid macular edema)៖ ការហើមនេះអាចបាត់ទៅវិញដោយការប្រើប្រាស់ថ្នាំបន្តក់បំបាត់រលាកជាច្រើនសប្តាហ៍ ឬច្រើនខែ • របើកបាតភ្នែក (Retinal detachment)៖ ផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរមួយដែលអាចឲ្យអ្នកប្រឈមជាងគេគឺអ្នកជំងឺដែលមានភ្នែកម៉្ញូបខ្លាំង (លើសពី៦០០ដឺក្រេ) និងការរេចរឹលរបស់សរសៃបាតភ្នែក (Lattice degeneration) • កញ្ចក់ភ្នែកចុះខ្សោយ (Corneal decompensation)៖ កត្តាដែលប្រឈមឲ្យមានផលវិបាកនេះមានដូចជា ការខូចរូបរាងរបស់កោសិកាស្រទាប់ខាងក្នុងរបស់កញ្ចក់ភ្នែក (endothelial dystrophy) ជំងឺទឹកនោមផ្អែម ការប៉ះទង្គិចលើកញ្ចក់ភ្នែកស្រទាប់ខាងក្នុងអំឡុងពេលវះកាត់ ការវះកាត់ដែលប្រើរយៈពេលយូរ (Long Phaco time/power or long irrigation time) និងការដាក់កែវសិប្បនិម្មិតនៅបន្ទប់មុខនៃភ្នែក (ACIOL)។ វិធីសាស្រ្តការពារ ថ្វីត្បិតតែភ្នែកឡើងបាយមិនអាចចៀសផុតចំពោះមនុស្សមានវ័យចំណាស់ប៉ុន្តែមានកត្តាមួយចំនួនដែលគួរប្រកាន់ខ្ជាប់ដើម្បីពន្យារការកើតភ្នែកឡើងបាយ និងបញ្ចៀសពីការឡើងបាយដែលមិនមែនបណ្តាលមកពីវ័យដូចជា៖ • ការបរិភោគអាហារដែលមានតុល្យភាព និងមានជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់ • ចៀសវាងការជក់បារី • ប្រើវ៉ែនតាការពារកម្តៅថ្ងៃជាប្រចាំពេលចេញទៅក្រៅ • ប្រើវ៉ែនតាការពារពេលធ្វើការងារដែលប្រឈមនឹងការប៉ះទង្គិច • ចៀសវាងការប្រើឱសថផ្តេសផ្តាសទោះជាស្ថិតក្នុងទម្រង់លេបក្តី ឬបន្តក់ក្តី • ជួបជាមួយគ្រូពេទ្យឯកទេសភ្នែករាល់ពេលមានបញ្ហាភ្នែក • ព្យាបាលជំងឺទឹកនោមផ្អែមឲ្យបានត្រឹមត្រូវដើម្បីឲ្យជាតិស្ករក្នុងឈាមស្ថិតក្នុងកម្រិតធម្មតា។ - ចំណុចគួរចងចាំ • គ្មាននរណាម្នាក់អាចចៀសផុតពីជំងឺភ្នែកឡើងបាយនោះទេ ព្រោះវាជាជំងឺកើតឡើងតាមអាយុ • ការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយជាជម្រើសតែមួយគត់ដែលត្រឹមត្រូវ និងមានប្រសិទ្ធភាព ហើយគ្មានថ្នាំលេបឬបន្តក់ណាអាចព្យាបាលភ្នែកឡើងបាយបានទេ • ការវះកាត់ភ្នែកឡើងបាយគឺប្រើរយៈពេលតិច មានការឈឺចាប់តិចតួចនិងសុវត្ថិភាព • ក្រោយការវះកាត់អ្នកជំងឺអាចមើលឃើញសារឡើងវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ បកស្រាយដោយ៖ វេជ្ជបណ្ឌិត ហម ឆេងអុី ឯកទេសចក្ខុរោគនៃគ្លីនិកភ្នែកភ្នំពេញ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៤ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 21, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 1.8K មើល

វិធីសាស្រ្តការពារស្បែកមុខនារដូវធ្លាក់ខ្យល់

ពេលដែលអាកាសធាតុប្រែប្រួល ជាពិសេសក្នុងរដូវធ្លាក់ខ្យល់ សុខភាពស្បែករបស់យើងគ្រប់គ្នា ងាយនឹងប្រែប្រួលទៅតាមហ្នឹងដែរ។ ក្នុងនោះ អ្វីដែលជាទីបារម្ភជាងគេ គឺស្បែកមុខរបស់ខ្លួន ដែលជាចំណុចទាក់ទាញមួយដ៏សំខាន់ក្នុងចំណោមភាពស្រស់ស្អាត ក៏ដូចជាសម្រស់របស់យើងម្នាក់ៗ។ ដើម្បីការពារអំពីផលរំខានផ្សេងៗពីអាកាសធាតុនារដូវធ្លាក់ខ្យល់ មិត្តអ្នកអានអាចធ្វើការសាកល្បងនូវវិធីងាយៗខាងក្រោមនេះ… រក្សាជាតិទឹកក្នុងខ្លួន មិនថានៅក្នុងរដូវណា ឬអាកាសធាតុបែបណានោះទេ សារធាតុទឹកនៅក្នុងខ្លួន ពិតជាសំខាន់ទាំងសម្រាប់សុខភាពក្នុងខ្លួន និងសម្រស់នៃរូបរាងកាយខាងក្រៅ ហើយយើងរឹតតែត្រូវការបន្ថែមទៀត នៅក្នុងរដូវរំហើយដើម្បីការពារបញ្ហាស្បែកស្ងួត ក៏ដូចជាបញ្ហាស្បែកផ្សេងៗទៀត។ ប្រើប្រាស់គ្រីមផ្តល់សំណើមជានិច្ច បន្ថែមពីការទទួលទានទឹក ស្បែកមុខក៏ត្រូវការគ្រីមផ្តល់សំណើមផងដែរដើម្បីកុំឲ្យស្បែកឡើងស្ងួត ឬបែកស្រកា ហើយក៏គួរតែប្រើប្រាស់ឲ្យញឹកញាប់ជាងធម្មតា ជាពិសេសនៅជុំវិញរង្វង់ភ្នែក។ ប្រើប្រាស់គ្រីមការពារកម្តៅថ្ងៃ ថ្វីត្បិតថាអាកាសធាតុប្រែជាត្រជាក់ តែពន្លឺនៃកម្តៅព្រះអាទិត្យនៅតែអាចបំផ្លាញសុខភាពស្បែកមុខយើងបានហេតុនេះហើយ មុនពេលចេញទៅក្រៅម្តងៗ កុំភ្លេចលាបគ្រីមការពារកម្តៅថ្ងៃឲ្យសោះ។ រក្សាអនាម័យស្បែកមុខ ចៀសវាងដាច់ខាតការយកដៃមិនស្អាតទៅប៉ះផ្ទៃមុខ ព្រោះខ្យល់បក់តែងតែនាំមកនូវធូលីដី និងរបស់មិនល្អផ្សេងៗមកជាប់នឹងស្បែកជាពិសេសដៃ និងមុខរបស់អ្នក។ កាត់បន្ថយការប៉ះនឹងខ្យល់ខ្លាំង បើសិនជាអាច រាល់ពេលធ្វើដំណើរចេញក្រៅ អាចពាក់ម៉ាស់ ឬប្រើកន្សែងបិទបាំងផ្នែកខ្លះនៃមុខដើម្បីកាត់បន្ថយការប៉ះផ្ទាល់ទៅនឹងខ្យល់ច្រើន ក៏ដូចជាខ្យល់បក់ខ្លាំងពេក។ កុំប្រើប្រាស់គ្រឿងសម្អាងច្រើនពេក ក្នុងករណីចៀសវាងមិនប្រើមិនបាន អ្នកគួរតែប្រើប្រាស់វាតិចៗបានហើយដោយផាត់តែផ្នែកដែលចាំបាច់ខ្លាំងដើម្បីកុំឲ្យរន្ធស្បែកមានការកកស្ទះខ្លាំងពេក។ ប្រើប្រាស់គ្រីមសម្រាប់ភ្នែក គួរតែប្រើទាំងពេលថ្ងៃ និងពេលយប់ ព្រោះពេលមានខ្យល់ធ្លាក់ច្រើនទោះបីជាអ្នកពាក់វ៉ែនតាការពារកម្តៅក៏ដោយ ក៏ភាគច្រើនអ្នកតែងតែសម្លឹងដោយភ្នែកព្រឹមៗជាញឹកញាប់ ដែលជាហេតុនាំឲ្យភ្នែកកើតមានស្នាមជ្រួញផងដែរ។ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 20, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 1.6K មើល

ការអនុវត្តអនាម័យមាត់ធ្មេញឲ្យបានត្រឹមត្រូវ

ការសម្អាតធ្មេញជាប្រចាំឲ្យបានត្រឹមត្រូវ អាចជួយអ្នកចៀសផុតពីបញ្ហាក្លិនមាត់ និងជួយសម្អាតបាក់តេរីមួយចំនួនទៀតផង។ យ៉ាងណាមិញ តើអ្នកបានសម្អាតធ្មេញបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយហើយឬនៅ? បើគិតថានៅខ្វះខាតករណីខាងក្រោមអាចប្រាប់អ្នកពីចំណុចបន្ថែមទៀតដើម្បីអនាម័យមាត់ធ្មេញឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព។ សំណួរ៖ ខ្ញុំមានអាយុ ៤៥ឆ្នាំ ភេទប្រុស រស់នៅខេត្តកែប។ ខ្ញុំបាទមានចម្ងល់ចង់សាកសួរលោកទន្តបណ្ឌិតថា តើមានវិធីប្រសើរអ្វីដើម្បីកុំឲ្យកើតមានបាក់តេរីនៅលើអណ្តាតដែលបណ្តាលឲ្យមានក្លិនមាត់មិនល្អ? តើខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រើប្រភេទច្រាសសម្អាតអណ្តាតពិសេសប្រភេទណាមួយឬទេ? ចម្លើយ៖ ក្លិនមាត់មិនល្អមិនមែនបណ្តាលមកពីបាក់តេរីនៅលើអណ្តាតតែប៉ុណ្ណោះទេ វាអាចបណ្តាលមកពីកង្វះអនាម័យមាត់ធ្មេញផងដែរ។ ដូច្នេះយើងត្រូវធ្វើអនាម័យមាត់ធ្មេញឲ្យបានល្អដោយដុសសម្អាតធ្មេញឲ្យបានត្រឹមត្រូវដោយការប្រើច្រាសដុសអណ្តាត ការប្រើខ្សែទាក់ចន្លោះធ្មេញ និងប្រើទឹកខ្ពុរមាត់ដែលគ្មានជាតិអាល់កុលដើម្បីសម្លាប់បាក់តេរីដែលមាននៅក្នុងមាត់។ បកស្រាយដោយ៖ ទន្តបណ្ឌិត សុខ ជា អគ្គនាយកមន្ទីរព្យាបាលមាត់ធ្មេញសុខ ជា និងជាសាស្រ្តាចារ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 19, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 6.6K មើល

មករដូវច្រើនល្អសម្រាប់សុខភាពឬយ៉ាងណា?

ជាមធ្យម ស្រ្តីមួយរូបបាត់បង់ឈាមរដូវក្នុងបរិមាណពី៣០ ទៅ៥០ មិល្លីលីត្រ ជារៀងរាល់ខែក្នុងអំឡុងថ្ងៃមករដូវរបស់ខ្លួន។ ចំពោះករណីដែលមានរដូវរហូតដល់លើសពី៧ ថ្ងៃ ហើយបាត់បង់បរិមាណពី ៦០ទៅ៨០ មិល្លីលីត្រនោះ អាចជាសញ្ញាណមួយនៃការមករដូវច្រើនហើយ។ យ៉ាងណាមិញសូមធ្វើការអានបន្តនូវសំណួរចម្លើយខ្លីៗខាងក្រោមទាក់ទិននឹងបញ្ហានេះ ដើម្បីធ្វើការស្វែងយល់បន្ថែមទាំងអស់គ្នា… តើការមករដូវកម្រិតណា ទើបរាប់ថាជាការមករដូវច្រើន? «ការមករដូវច្រើន» សំដៅដល់រយៈពេលយូរនៃថ្ងៃមករដូវប្រចាំខែរបស់ស្រ្តី ដែលអាចមានរយៈពេលលើសពី ៧ ទៅ៨ថ្ងៃ ដោយមានការបាត់បង់ឈាមរដូវលើសពី ៨០មិល្លីលីត្រ។ តើធ្វើបែបណាទើបអាចដឹងថា ស្រ្តីម្នាក់មករដូវច្រើន ឬធម្មតា? អ្នកអាចសម្គាល់មើលតាមរយៈសញ្ញាណសំខាន់ៗរួមមានដូចជា៖ • ឈាមរដូវហូរច្រើនរហូតត្រូវផ្លាស់ប្តូរសំឡីអនាម័យ រៀងរាល់១ម៉ោងម្តង • ត្រូវប្រើប្រាស់ចំនួនសំឡីអនាម័យច្រើនទ្វេដង • ថ្ងៃមករដូវវែងរហូតដល់លើសពី ៧ថ្ងៃ • ដុំឈាមរដូវធ្លាក់ច្រើន និងមានទំហំធំជាងប្រក្រតី • ឈាមរដូវហូរច្រើនរហូតដល់ធ្វើឲ្យអ្នកពិបាកក្នុងការបំពេញកិច្ចការងារប្រចាំថ្ងៃ • មានអាការៈឈឺចុកលើពោះ • តែងតែអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ពិបាកដកដង្ហើម។ល។ តើអាចបង្កផលប៉ះពាល់អ្វីខ្លះ ដល់សុខភាពរបស់ស្ត្រី? ដោយសារតែការបាត់បង់ឈាមរដូវច្រើន ស្រ្តីងាយប្រឈមនឹង៖ • អាការៈនឿយហត់ អស់កម្លាំង វិលមុខ ស្លេកស្លាំង • ការបាត់បង់ជាតិដែក • ការឈឺចុកចាប់លើពោះ • ការរំខានដល់ការងារប្រចាំថ្ងៃ • អារម្មណ៍តប់ប្រមល់។ល។ តើអ្វីខ្លះអាចជាមូលហេតុពីក្រោយការមករដូវច្រើន? • ករណីស្រាប់តែមករដូវច្រើន៖ អាចជាបញ្ហាកូនក្រៅស្បូន ការរលូតកូន បញ្ហាអ័រម៉ូនការប្រើប្រាស់ថ្នាំមួយចំនួន។ល។ • ករណីមករដូវច្រើនតែក្នុងថ្ងៃទីមួយ៖ អាចជាបញ្ហាទូទៅដែលកើតមានចំពោះស្ត្រី តែក្នុងករណីវាមកច្រើនលើសលប់ពេកនោះ វាអាចមកពីបម្រែបម្រួលដោយសារមធ្យោបាយពន្យារកំណើត បម្រែបម្រួលដោយការប្រើប្រាស់ថ្នាំមួយចំនួន ។ • ករណីមករដូវច្រើនជាប្រចាំ ហើយមានការឈឺចាប់៖ អាចជាបញ្ហាអ័រម៉ូន បញ្ហាលំហូរឈាម ជំងឺមហារីកមួយចំនួន វ័យជិតអស់រដូវ ឬអាការៈក្រោយសម្រាលកូន។ល។ យ៉ាងណាមិញ ដើម្បីកំណត់អំពីមូលហេតុច្បាស់លាស់ អ្នកត្រូវទទួលការពិនិត្យ និងប្រឹក្សាជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេសជាមុនសិន។ តើពេលណា ទើបគួរជួបប្រឹក្សាជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិត? ក្នុងករណីដូចខាងក្រោមនេះ សូមប្រញាប់ជួបប្រឹក្សាជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេស៖ • ឈាមរដូវច្រើនក្នុងកម្រិតដែលអ្នកត្រូវផ្លាស់ប្តូរសំឡីអនាម័យរៀងរាល់ម៉ោង • មានអាការៈឈឺចុកខ្លាំង ដោយសារតែការហូរឈាមរដូវច្រើន។ វេជ្ជបណ្ឌិតនឹងធ្វើការពិនិត្យលើស្ថានភាពរាងកាយ ប្រវតិ្តសុខភាព និងកត់ត្រានូវរោគសញ្ញារបស់អ្នក ព្រមទាំងអាចធ្វើតេស្តសុខភាពមួយចំនួនផងដែរដើម្បីស្វែងរកអំពីមូលហេតុពិតប្រាកដ ក៏ដូចជាណែនាំនូវដំណោះស្រាយ និងការព្យាបាលដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតសម្រាប់អ្នក។ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម​ ប្រូ លេខ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 18, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 2.8K មើល

ការរស់នៅក្នុងជីវិតប្រកបដោយសុខភាពល្អ

ដើម្បីរក្សាសុខភាពឲ្យបានល្អ ការពារអ្នកពីជំងឺមិនឆ្លងនានា ដូចជាជំងឺបេះដូង ជំងឺលើសឈាម ជំងឺទឹកនោមផ្អែម ជំងឺមហារីក និងជំងឺផ្លូវដង្ហើមរុំារ៉ៃយើងត្រូវចៀសវាងពីកត្តាហានិភ័យចម្បង ៤រួមមាន៖ ការប្រើប្រាស់ថ្នាំជក់ របបអាហារមិនត្រឹមត្រូវ កង្វះការហាត់ប្រាណ និងសេពគ្រឿងស្រវឹងប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេចដើម្បីការពារគ្រួសារអ្នកពីការកើតជំងឺមិនឆ្លង? ១. មិនជក់បារី ឬស្រូបផ្សែងបារីដោយអចេតនា៖ ផ្សែងបារីមានសារធាតុគីមី ៧០០០ប្រភេទ ក្នុងនោះ ៧០ប្រភេទបណ្តាលឲ្យកើតជំងឺមហារីក ជំងឺលើសសម្ពាធឈាម និងជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ មធ្យោបាយដើម្បីទប់ទល់ចំណង់បារី៖ នេះគឺជាមធ្យោបាយទាំង៥ ដើម្បីដោះស្រាយនៅពេលចង់ជក់បារីខ្លាំង៖ • ប្រកាស៖ និយាយខ្លាំងៗម្តងហើយម្តងទៀតថាខ្ញុំឈប់ជក់បារីហើយ • ពន្យារពេល៖ ភាគច្រើនចំណង់ដែលធ្វើឲ្យចង់ជក់បារីខ្លាំងនឹងបាត់ទៅវិញក្នុងរយៈពេល ៣ ទៅ៥នាទី • ដកដង្ហើមវែងៗ៖ ២ ទៅ៣ដងធ្វើឲ្យអ្នកមានភាពធូរស្បើយ • ផឹកទឹក៖ ក្រេបទឹកតិចៗ ១ ទៅ២កែវ អាចជួយបំបែកអារម្មណ៍អ្នកពីចំណង់បារី • ធ្វើអ្វីផ្សេងៗទៀត៖ ដើម្បីបន្លប់ចិត្តអ្នកឲ្យភ្លេចបារីដូចជា ពលកម្ម ការងារផ្ទះ ងូតទឹក លេងកីឡា ទំពារស្ករកៅស៊ូ ស្តាប់វិទ្យុ ទូរស័ព្ទ ឬទៅលេងផ្ទះមិត្តភក្តិ អានកាសែត ទស្សនាវដ្តី និងធ្វើការបន្ធូរបន្ថយអារម្មណ៍។ ២. បរិភោគអាហារប្រកបដោយសុខភាព បរិភោគអាហារឲ្យបានច្រើនប្រភេទផ្សេងៗគ្នា៖ • ពពួកបន្លែក្នុងស្រុកតាមរដូវកាល យ៉ាងហោចណាស់ចំនួនបីពណ៌ទៅក្នុងចានម្ហូបអាហារ (ពណ៌ក្រហម លឿងបៃតង ស្វាយ និងស) គ្រាប់ធញ្ញជាតិ ផ្លែឈើនិងសាច់ (សត្វ ត្រី)…. • បរិភោគអាហារស្រស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃជួយឲ្យកុមារនិងមនុស្សធំទទួលបាននូវអាហារូបត្ថម្ភសំខាន់ៗគ្រប់គ្រាន់ • ចៀសវាងពីការបរិភោគអាហារដែលមានជាតិស្ករ ខ្លាញ់ និងអំបិលខ្ពស់ដែលអាចនាំឲ្យឡើងទម្ងន់និងប៉ះពាល់ដល់សុខភាព (លើសទម្ងន់ និងជំងឺធាត់) • ការបរិភោគអាហារដែលសម្បូរដោយជីវជាតិច្រើនមុខជួយឲ្យកុមារ និងមនុស្សធំមានសុខភាពល្អ។ ៣. សូមកាត់បន្ថយការបរិភោគស្ករ • មនុស្សពេញវ័យគួរបរិភោគស្ករតិចជាង ១២ស្លាបព្រាកាហ្វេ (៥០ក្រាម) ក្នុងមួយថ្ងៃ • កុមារអាយុ ៤ ទៅ១២ឆ្នាំ ការបរិភោគគួរកំណត់ត្រឹម ៨ ទៅ១២ ស្លាបព្រាកាហ្វេ (៣០ ទៅ៥០ក្រាម) ក្នុងមួយថ្ងៃ • ត្រូវប្រយ័ត្នចំពោះជាតិស្ករនៅក្នុងអាហារ និងភេសជ្ជៈកែច្នៃដូចជា នំបុ័ង ទឹកជ្រលក់ ទឹកស្រោចពីលើអាហារ ទឹកស៊ុប និងគ្រឿងស្រវឹងផ្សេងៗ • ត្រូវជ្រើសរើសទឹកបរិសុទ្ធជំនួសឲ្យភេសជ្ជៈដែលមានជាតិស្ករ • ជ្រើសរើសអាហារសម្រន់ដូចជា ផ្លែឈើស្រស់ជំនួសឲ្យអាហារដែលមានជាតិស្ករ ទឹកផ្លែឈើ នំខេក និងសូកូឡា។ ៤. ត្រូវមានភាពសកម្មផ្នែករាងកាយ៖ ត្រូវធ្វើកាយវប្បកម្ម (សកម្មផ្នែករាងកាយ) តាមរយៈលំហាត់ប្រាណ៖ ៤.១ ប្រសិនបើអ្នកមិនមានភាពសកម្មផ្នែករាងកាយទេ វាមិនយឺតពេលទេក្នុងការចាប់ផ្តើមធ្វើការហាត់ប្រាណ និងកាត់បន្ថយភាពដែលអង្គុយច្រើននៅ នឹងមួយកន្លែង • ចូរស្វែងរកសកម្មភាពកីឡាណាដែលមានភាពសប្បាយរីករាយ • ចូរបង្កើនការចូលរួមរបស់អ្នកក្នុងការហាត់ប្រាណបន្តិចម្តងៗ • ចូរមានសកម្មភាពសមាជិកគ្រួសារនៅក្នុងផ្ទះ និងក្រៅផ្ទះ • ចូរព្យាយាមអង្គុយក្នុងរយៈពេលខ្លីក្នុងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នក។ ៤.២ ត្រូវមានភាពសកម្មផ្នែករាងកាយឲ្យបានរាល់ថ្ងៃតាមវិធីច្រើនយ៉ាង • ដើរឲ្យបានច្រើនដូចជា ដើរផ្សារ ចុះពីឡានក្រុង • ប្រើប្រាស់ជណ្តើរជើងជំនួសជណ្តើរយន្ត។ ៤.៣ ត្រូវធ្វើសកម្មភាពហាត់ប្រាណកម្រិតមធ្យមឲ្យបានយ៉ាងតិច ១៥០ នាទីជារៀងរាល់សប្តាហ៍ • ការហាត់ប្រាណជាផ្នែកមួយនៃទម្លាប់ទូទៅរបស់អ្នក • រៀបចំទៅជួបមិត្តភក្តិដើម្បីធ្វើការហាត់ប្រាណជាមួយគ្នា • ធ្វើការហាត់ប្រាណនៅពេលសម្រាកជាមួយមិត្តរួមការងារ • ការសម្អាត ថែសួន ដើរ និងរាំសុទ្ធតែជាឧបករណ៍នៃការហាត់ប្រាណកម្រិតមធ្យម។ ៤.៤ ប្រសិនបើអាចត្រូវធ្វើការហាត់ប្រាណកម្រិតខ្លាំងជាទៀងទាត់ ដើម្បីអត្ថប្រយោជន៍បន្ថែមចំពោះសុខភាព និងភាពរឹងមាំផ្នែករាងកាយ • ការហាត់ប្រាណកម្រិតខ្លាំងអាចធ្វើឡើងដោយការហាត់កីឡាដូចជា លេងបាល់ទាត់ វាយសី បាល់ទះ និងការហាត់ប្រាណ រត់ ឬហែលទឹក • ចូលរួមក្រុម ឬក្លឹបដើម្បីលេងកីឡាដែលអ្នកចូលចិត្ត • ដើរ ឬជិះកង់ទៅធ្វើការជំនួសឲ្យការជិះឡាន ឬយានយន្តផ្សេងៗ។ ៤.៥ មនុស្សវ័យក្មេងដែលស្ថិតក្នុងការសិក្សា គប្បីចូលរួមក្នុងការហាត់ប្រាណកម្រិតមធ្យម ឬខ្លាំងឲ្យបានយ៉ាងតិច ៦០នាទីក្នុងមួយថ្ងៃ • ត្រូវលើកទឹកចិត្តមនុស្សវ័យក្មេងឲ្យចូលរួមក្នុងសកម្មភាពកីឡា និងការហាត់ប្រាណសម្រាប់ការកម្សាន្ត • ត្រូវផ្តល់ឲ្យយុវវ័យនូវបរិស្ថានប្រកបដោយសុវត្ថិភាព និងគាំទ្រការហាត់ប្រាណ • ណែនាំយុវវ័យឲ្យដឹងអំពីប្រភេទនៃការហាត់ប្រាណឬកីឡាផ្សេងៗនៅសាលា និងនៅផ្ទះ។ បកស្រាយដោយ៖ វេជ្ជបណ្ឌិត ឡាក់ ឡេង ឯកទេសសុខភាពសាធារណៈ អនុប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលជាតិលើកកម្ពស់សុខភាព អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៤ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 16, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 1.7K មើល

ការធ្វើចលនាដង្ហើមអាចនឹងមានភាពកាន់តែប្រសើរឡើង

ការសិក្សាថ្មីរបស់ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តនៃសាកលវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រ Minnesota នៃប្រទេសអាមេរិក អាចនឹងរកឃើញនូវភាពល្អប្រសើរនៃការផ្សំគ្នារវាងចំនួន និងជម្រៅនៃការសង្កត់ទ្រូងពេលធ្វើ Cardio-Pulmonary Resuscitation (CPR)។ ការស្វែងរកថ្មីនេះ បានផ្សាយចេញនៅ JAMA Cardiology ដោយបានណែនាំថាការសង្កត់ទ្រូងចំនួន ១០៧ ដងក្នុង ១នាទី ហើយមានជម្រៅ ៤,៧សមក្នុងរយៈពេល ៥ នាទីដំបូងនៃការធ្វើ CPR អាចជួយសង្គ្រោះអ្នកជំងឺបានច្រើននៅពេលដែលក្រុមអ្នកសង្គ្រោះបញ្ហាគាំងបេះដូងដែលសិ្ថតនៅក្រៅមន្ទីរពេទ្យ។ លើសពីនេះទៅទៀតការរកឃើញថ្មីនេះ ហាក់ដូចជាមិនមានការប្រែប្រួលប្រសិទ្ធភាពទៅតាមអាយុ ភេទ ចង្វាក់បេះដូង ឬការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ក្នុងពេលធ្វើ CPR នោះឡើយ តែការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍រួមជាមួយនឹងការអនុវត្តរួមគ្នានៃចំនួននិងជម្រៅនៃការសង្កត់បានបង្កើនប្រសិទ្ធភាពគួរឲ្យកត់សម្គាល់។ សព្វថ្ងៃនេះ នៅប្រទេសអាមេរិក មានចំនួន ៣០០ ០០០ ករណីនៃការគាំងបេះដូងក្រៅមន្ទីរពេទ្យបានកើតឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានកត់សម្គាល់ឃើញថា នៅពេលធ្វើCPR បើត្រឹមតែ ២០% នៃចំនួនការសង្កត់ទ្រូងត្រូវបានអនុវត្តក៏អាចធ្វើឲ្យការរស់រាន្តមានជីវិតផ្នែកប្រព័ន្ធប្រសាទមានការកើនឡើងរហូតដល់ ៦%។ ការសិក្សានេះបានធ្វើឡើងលើអ្នកជំងឺគាំងបេះដូងនៅក្រៅមន្ទីរពេទ្យចំនួន ៣៦០០ នាក់។ អត្រានៃការសង្កត់ទ្រូង និងជម្រៅនៃការសង្កត់ ត្រូវបានទុកជាផ្នែកមួយនៃការសិក្សាគ្លីនិកដោយក្រុម NIH Resuscitation Outcomes Consortium ដោយមានការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ Impedance Threshold Device (ITD)។ ឯកសារយោង៖ https://www.sciencedaily.com/releases/2019/09/190918121204.htm អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៤ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 15, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 1.8K មើល

Vestibular neuritis៖ ជំងឺត្រចៀកដែលធ្វើឲ្យអ្នកបាត់បង់លំនឹង

ជំងឺ Vestibular neuritis ជាពាក្យបច្ចេកទេសសំដៅដល់ការចុះខ្សោយប្រព័ន្ធ Vestibular នៃត្រចៀកផ្នែកខាងក្នុងភ្លាមៗ ដោយជាទូទៅឈឺចាប់តែម្ខាងប៉ុណ្ណោះ។ នាពេលបច្ចុប្បន្នក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ជំងឺនេះអាចចោទជាបញ្ហាមួយចំនួនផងដែរ នៅក្នុងផ្នែកត្រចៀក ច្រមុះ និងបំពង់ក ហើយក៏មិនមានស្ថិតិណាបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ។ ដោយឡែក ជំងឺ Vestibular neuritis នេះច្រើនកើតចំពោះបុរស និងស្រ្តីដូចគ្នា ហើយជាទូទៅច្រើនកើតលើអ្នកដែលមានអាយុ ៣០ ទៅ៤០ឆ្នាំឡើងទៅ។ មូលហេតុ និងកត្តាជំរុញ ចំពោះជំងឺ Vestibular neuritis មិនមានមូលហេតុដែលបង្កឲ្យកើតច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ ប៉ុន្តែដោយមានការសិក្សាស្រាវជ្រាវនិងតាមការសន្និដ្ឋានមួយដ៏ចម្បងគឺបណ្តាលមកពីពពួកវីរុស។ ក្រៅពីមូលហេតុចម្បងខាងលើក៏មានកត្តាជំរុញមួយចំនួនដូចជា កត្តាសរសៃឈាម និងការឆ្លើយតបរបស់អង់ទីក័រដែលអាចធ្វើឲ្យមានបញ្ហានេះកើតឡើងផងដែរ។ រោគសញ្ញា ជាទូទៅ ប្រព័ន្ធ Vestibular គឺជាអ្នករ៉ាប់រងក្នុងការជូនព័ត៌មានទៅកាន់ខួរក្បាលដើម្បីរក្សាលំនឹង ប៉ុន្ដែនៅពេលប្រព័ន្ធនេះរងការរលាក នោះអាចលេចចេញជារោគសញ្ញាសម្គាល់ខុសពីធម្មតាដូចជា៖ វិលមុខខ្លាំងរយៈពេលយូរ ក្អួត ចង្អោរ មិនមានប៉ះពាល់ដល់ការស្តាប់ និងពុំមានរោគសញ្ញាប្រព័ន្ធប្រសាទផ្សេងៗទៀតឡើយ។ ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ចំពោះជំងឺនេះគេអាចធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យបានតាមរយៈការពិនិត្យទៅលើរោគសញ្ញាគ្លីនិក។ ម៉្យាងវិញទៀតយើងអាចពិនិត្យបានតាមរយៈតេស្តនៃការស្តាប់ការធ្វើតេស្តមើលគ្រាប់ភ្នែក និងពេលខ្លះត្រូវការធ្វើ MRIបន្ថែមទៀតដែរ។ វិធីសាស្រ្តព្យាបាល នៅពេលអ្នកជំងឺបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកឃើញថាមានជំងឺ Vestibular neuritis គ្រូពេទ្យនឹងធ្វើការព្យាបាលដោយការប្រើប្រាស់ថ្នាំ និងការធ្វើចលនាជាដើម។ គួរបញ្ជាក់ថា ករណីនេះការព្យាបាលតម្រូវឲ្យទៀងទាត់ និងត្រឹមត្រូវព្រោះអ្នកជំងឺមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងរោគសញ្ញារបស់ជំងឺនេះបានឡើយ។ លើសពីនេះទៀតផលវិបាកមួយចំនួនដែលអាចនឹងកើតមានដូចជាធីងធោង វិលមុខ និងមានបញ្ហាការមើលរបស់ភ្នែក។ វិធីសាស្រ្តការពារ តួយ៉ាង ដោយសារតែជំងឺនេះមិនមានមូលហេតុច្បាស់លាស់ ដូច្នោះពុំមានវិធីសាស្រ្តណាមួយដើម្បីការពារនោះឡើយ។ ប្រសិនបើបងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់មានអាការៈវិលមុខខ្លាំង សូមប្រញាប់ស្វែងរកការព្យាបាលឲ្យបានត្រឹមត្រូវជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេសដើម្បីទទួលបានប្រសិទ្ធភាព និងសុវត្ថិភាព។ បកស្រាយដោយ៖ វេជ្ជបណ្ឌិត សេង ឡុង​ ឯកទេសត្រចៀក ច្រមុះ និងបំពង់កនៃមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពកម្ពុជា-ចិនព្រះកុសុមៈ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ​ ៨៤ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 14, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 1.7K មើល

ការសិក្សាថ្មីអំពីការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យលើដុំមហារីកប្រភេទកាច

ការសិក្សាថ្មីនេះធ្វើឡើងពីក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវមកពីវិទ្យាស្ថាន Karolinska នៃប្រទេសស៊ុយអែត ដោយបានបង្កើតវិធីសាស្រ្តថ្មី និងមានតម្លៃថោកសម្រាប់កំណត់អត្តសញ្ញាណដុំមហារីកប្រភេទកាច និងសម្រួលដល់ការព្យាបាលឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ជាទូទៅលក្ខណៈរបស់កោសិកាមហារីកមានភាពខុសប្លែកគ្នាទៅតាមចំនួនចម្លងនៃក្រូម៉ូសូម ឬហ្សែន ដែលមាននៅក្នុងក្រូម៉ូសូម ១គូៗ (genome) ដែលគេឲ្យឈ្មោះវាថា Copy Number Alterations ឬ CNAs។ ដូច្នេះនៅពេលកោសិកាមហារីកដែលមានប្រភេទ CNAs ច្រើន នោះត្រូវបានចាត់ទុកថាជាដុំសាច់កាចដែលលូតលាស់លឿននិងទាមទារការព្យាបាលជាបន្ទាន់។ ដោយសារវត្តមានខុសប្លែកគ្នានៃ CNAs នោះហើយទើបអ្នកស្រាវជ្រាវបានបង្កើតវិធីសាស្រ្តថ្មីមួយមានឈ្មោះថា CUTseq ដែលអាចចាប់បាននូវចំនួន និងប្រភេទរបស់ CNAs ក្នុងផ្នែកផ្សេងៗនៃដុំមហារីក។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរ CUTseq ជាអង់ស៊ីមម្យ៉ាងដែលអាចញែក DNA នៃដុំមហារីកទៅជាចំណែកតូចៗដើម្បីអាចកំណត់បានពីប្រភេទ CNAs តាមរយៈលេខបាកូដដែលមាននៅលើម៉ូលេគុលនីមួយៗរបស់DNA និងត្រូវបានពិនិត្យដោយប្រើប្រាស់មីក្រូស្កុប។ អ្នកស្រាវជ្រាវជាន់ខ្ពស់នៃវិទ្យាស្ថាន Karolinska លោក Nicola Crosetto ក៏បានបន្ថែមថា “CUTseq នឹងផ្ដល់ការរំពឹងទុកខ្ពស់សម្រាប់វិធីសាស្រ្តធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យលើដុំមហារីក ជាពិសេសជំងឺមហារីកប្រភេទកាចដើម្បីស្វែងរកការព្យាបាលឲ្យបានត្រឹមត្រូវ”។ ឯកសារយោង៖ https://www.sciencedaily.com/releases/2019/10/191018080615.htm https://www.scilifelab.se/news/new-method-facilitates-identification-of-aggressive-tumors/ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 13, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 3.4K មើល

វិធីសាស្រ្តបឺតសម្បោរឲ្យទារកដែលត្រឹមត្រូវ

សារធាតុរំអិលដែលជាស្លេស្ម ឬសម្បោរ តែងកើតមានឡើងនៅរាល់ពេលផ្លូវដង្ហើមរបស់កូនតូចមានការចម្លងរោគ។ បើទោះបីស្លេស្មទាំងនោះអាចជួយទប់ទល់ និងចាប់មេរោគដែលបង្កនោះចេញមកក្រៅ ប៉ុន្តែវាបានផ្ដល់ភាពរំខានដល់ដំណកដង្ហើម និងប៉ះពាល់ដល់ការគេងរបស់ពួកគាត់ទៅវិញ។ ដោយហេតុថាទារក ឬក្មេងតូចៗមិនអាចខ្ជាក់ស្លេស្មដោយខ្លួនឯងនោះទើបទាមទារឲ្យយើងជាឪពុកម្តាយជួយយកស្លេស្ម ឬសម្បោរទាំងនោះចេញ។ ជាក់ស្តែងការបឺតស្លេស្ម ក៏ត្រូវមានដំណាក់កាលក្នុងការអនុវត្តរួមជាមួយសម្ភារមួយចំនួនដែលលោកអ្នកអាចស្វែងយល់បានតាមរយៈអត្ថបទខាងក្រោម៖ អំពីការបឺតស្លេស្ម ឬសម្បោរ ការបឺតសម្បោរ គឺជាការយកសារធាតុរាវ ឬសម្បោរចេញពីក្នុងច្រមុះ មាត់ បំពង់ក ដោយប្រើនូវឧបករណ៍មួយដែលមានឈ្មោះថា Bulb syringe (ស៊ឺរ៉ាំងដែលមានក្បាលជាអំពូលជ័រ) ឬកាតេទែសម្រាប់បឺត (បំពង់ជ័រស្តើងដែលអាចបត់បែនបាន)។ ការបឺតសម្បោរគួរតែត្រូវធ្វើមុនញ៉ាំអាហារដើម្បីឲ្យគាត់ដកដង្ហើមបានស្រួល និងញ៉ាំអាហារបានច្រើន។ កាតេទែបឺតស្លេស្ម ភាគច្រើនត្រូវបានប្រើដោយវេជ្ជបណ្ឌិត គិលានុបដ្ឋាក និងអ្នកជំនាញព្យាបាលដោយចលនាព្រោះវាទាមទារម៉ាស៊ីន និងជំនាញក្នុងការប្រើប្រាស់។ សម្រាប់ Bulb syringe វិញ ឪពុកម្តាយ និងអាណាព្យាបាលរួមទាំងបុគ្គលិកសុខាភិបាលសុទ្ធតែអាចប្រើបាន។ ពេលណាអ្នកគួរបឺតសម្បោរឲ្យកូនអ្នក ការតឹងច្រមុះបណ្តាលមកពីសម្បោរច្រើន អាចធ្វើឲ្យកូនតូចពិបាកក្នុងការដកដង្ហើម ធ្វើឲ្យគាត់មួម៉ៅ ជាពិសេសពេលគាត់គេង និងញ៉ាំអាហារ។ ដូច្នេះអ្នកគួរបឺតសម្បោរឲ្យគាត់នៅពេល៖ • ក្មេងតូចដែលមិនអាចក្អកបញ្ចេញស្លេស្មមកក្រៅបាន • សំឡេងក្រតៗនៃសម្បោរ • ពិបាកដកដង្ហើម • ទារកឡើងស្វាយនៅជុំវិញភ្នែក មាត់ ក្រចកដៃ ក្រចកជើង • កូនអ្នកហាក់ដូចជារញ៉ាំរញ៉ូវ ឬយំមិនឈប់ទោះជាលួងយ៉ាងណាក៏ដោយ • ដកដង្ហើមញាប់ ឬបេះដូងដើរញាប់ • ស្លាបច្រមុះបើកធំពេលដកដង្ហើមចូល • ស្បែកនៅទ្រូង ក ចន្លោះឆ្អឹងជំនីររបស់គាត់ផតចូលពេលដកដង្ហើមម្តងៗ។ របៀបនៃការបឺតសម្បោរ សម្ភាររៀបចំក្នុងការបឺតសម្បោរមានដូចជា៖ សេរ៉ូមប្រៃ Bulb syringe ក្រណាត់ ឬក្រដាសទន់ ដែលរបៀបនៃការបឺតស្លេស្មមានដំណាក់កាលដូចខាងក្រោម៖ ១. ត្រូវច្របាច់ខ្យល់ឲ្យអស់ពីអំពូលជ័រ “Bulb syringe” និងនៅច្របាច់ជាប់ ២. ដាក់ផ្នែកខាងចុងរបស់វាចូលក្នុងច្រមុះទារក ៣. ប្រលែងដៃច្របាច់អំពូលចេញឲ្យខ្យល់ធាក់ចូលដែលនេះធ្វើឲ្យសម្បោរចេញពីច្រមុះចូលក្នុងអំពូលជ័រ ៤. ច្របាច់សម្បោរចេញដាក់លើក្រដាស ៥. បឺតម្ខាងទៀតដោយធ្វើដូចគ្នា ៦. បើសិនសម្បោរខាប់ពេក អាចពង្រាវជាមួយសេរ៉ូមប្រៃដោយបន្តក់សេរ៉ូមប្រៃខ្លះចូលច្រមុះគាត់ ៧. ជូតសម្បោរដែលប្រឡាក់លើច្រមុះទារកឲ្យបានស្អាត ចៀសវាងរលាកស្បែកនៅបរិវេណនោះ ៨. ក្នុងការបឺតសម្បោរ អាចធ្វើបានយ៉ាងច្រើនត្រឹម ៤ដងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីការពារការរលាកច្រមុះ។ ក្រោយបឺតសម្បោរហើយ ត្រូវលាង Bulb syringe ឲ្យបានស្អាតជាមួយទឹកក្តៅឧណ្ហៗលាយជាមួយសាប៊ូ។ អង្រួន ឬក្រឡុក bulb បន្ទាប់មកច្របាច់ bulb ឲ្យច្រើនដងក្នុងទឹកសាប៊ូដើម្បីឲ្យសម្បោរដែលនៅសល់ចេញឲ្យអស់។ ចុងក្រោយលាងជាមួយទឹកស្អាត ២ទៅ៣ដងជាការស្រេច។ បញ្ហាដែលអាចកើតមានពេលបឺតស្លេស្ម • បឺតខ្លាំងពេកអាចធ្វើឲ្យច្រមុះរបស់គាត់ហើម ឬហូរឈាមតិចតួច ដោយអ្នកអាចយកសំឡីខ្ទប់ • បើបឺតសម្បោរ ៣០នាទីក្រោយញ៉ាំអាហារ នោះកូនតូចរបស់អ្នកអាចក្អួត • ការបឺតសម្បោរអាចធ្វើឲ្យកូនលោកអ្នកមានអារម្មណ៍ស្រេ្តស ប៉ុន្តែអាការៈនោះអាចបាត់ទៅវិញបន្ទាប់ពីរយៈពេល ២ ទៅ៣នាទី នៅពេលដែលសម្បោរត្រូវបានបឺតចេញ និងបានសម្រួលដល់ការដកដង្ហើមឡើងវិញ។   សញ្ញាដែលត្រូវស្វែងរកជំនួយពីវេជ្ជបណ្ឌិត • ក្មេងក្អកមកមានឈាមស្រស់ • សម្បោរមានលាយឡំទៅដោយឈាម • ក្រោយបឺតសម្បោរហើយ មានឈាមហូរមិនឈប់ • នៅតែពិបាកដកដង្ហើម បើទោះបីជាបឺតសម្បោរហើយក៏ដោយ • សម្បោរកាន់តែច្រើន • សម្បោរប្តូរពណ៌ • សម្បោរកាន់តែខាប់ទៅៗ បើទោះជាយើងបានបន្តក់សេរ៉ូមប្រៃចូលច្រមុះគាត់ហើយក៏ដោយ • ក្តៅខ្លួន (កម្តៅរាងកាយលើសឬស្មើ ៣៨អង្សា) • បបូរមាត់ ឬក្រចកប្តូរពណ៌ទៅជាក្រម៉ៅ។ សម្បោរ និងការតឹងច្រមុះអាចជាទៅវិញដោយឯកឯងក្នុងអំឡុងពេល៤ ទៅ៥ថ្ងៃព្រោះថាភាគច្រើនវាបង្កដោយមេរោគផ្តាសាយ។ បើពួកគាត់អាចលេងធម្មតា ញ៉ាំធម្មតា ផឹកធម្មតា នោះអាចបន្តការព្យាបាល និងតាមដាននៅផ្ទះបាន។ បើក្មេងអាយុក្រោម៦ខែ អាចឲ្យគាត់បៅដោះឲ្យបានច្រើន ហើយបើលើសពី៦ខែ អាចឲ្យគាត់ផឹកទឹក ឬទឹកផ្លែឈើឲ្យបានច្រើន ព្រោះវាអាចធ្វើឲ្យស្លេស្ម ឬសម្បោររបស់គាត់ទន់ និងងាយធ្លាក់ចេញមកក្រៅបាន។ អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៥ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
  • Nov 08, 2019 |
  • 4 ឆ្នាំមុន |
  • 5.9K មើល

អ្វីជាជំងឺបម្រែបម្រួលសម្ពាធក្នុងត្រចៀក?

ជំងឺបម្រែបម្រួលសម្ពាធក្នុងត្រចៀក ពាក្យបច្ចេកទេសហៅថា Ear barotrauma គឺជាការបម្រែបម្រួលរវាងសម្ពាធមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅត្រចៀកជាមួយសម្ពាធមជ្ឈដ្ឋានខាងក្នុងត្រចៀក។ ជាក់ស្តែង នាពេលបច្ចុប្បន្ននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ជំងឺនេះមានការកើនឡើងច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ចំពោះអ្នកដែលនាំភ្ញៀវទេសចរ កីឡាករហែលទឹក និងអ្នកធ្វើការនៅលើយន្តហោះពិសេសអ្នកដែលធ្វើការនៅកន្លែងខ្ពស់។ មូលហេតុបង្ក និងកត្តាប្រឈម មូលហេតុចម្បងភាគច្រើននៃការឈឺត្រចៀក (Ear barotrauma) គឺបង្កពីការរលាក ឬស្ទះ និងមានបញ្ហាទៅលើបំពង់ Eustachian tube ដែលវាស្ថិតនៅផ្នែកខាងក្រោយក្រអូមមាត់ ពេលណាដែលវារលាកនោះទើបបង្កឲ្យមានជំងឺ Ear barotrauma កើតឡើង។ ដោយឡែក បុគ្គលដែលងាយប្រឈមនឹងបញ្ហាគឺអ្នកជ្រមុជទឹក ឬលិបទឹកដែលមានជម្រៅជ្រៅលើសពី ២ម៉ែត្រ អ្នកជំងឺអាល្លែកហ្ស៊ីច្រមុះ អ្នកជំងឺរីកសាច់ច្រមុះ អ្នកជំងឺដុះសាច់បំពង់ក ឬរលាកបំពង់កផ្នែកខាងក្រោយញឹកញាប់ អ្នកឧស្សាហ៍ផ្តាសាយ និងបុគ្គលដែលធ្វើការនៅកន្លែងខ្ពស់ដូចជាអ្នកបម្រើការលើយន្តហោះជាដើម។ ជំងឺនេះត្រូវបានបែងចែកជា ៥កម្រិតរួមមាន៖ • កម្រិត ១៖ ជុំវិញក្រដាសត្រចៀកចាប់ផ្តើមរលាក និងមានលក្ខណៈក្រហម • កម្រិត ២៖ ក្រដាសត្រចៀកទាំងមូលចាប់ផ្តើមរលាក និងក្រហម • កម្រិត ៣៖ ក្រដាសត្រចៀកចាប់ផ្តើមប៉ោង ឬផតចូលក្នុង • កម្រិត ៤៖ ផ្នែកខាងក្រោយក្រដាសត្រចៀកមានឈាម និងមានការឈឺចាប់ខ្លាំង • កម្រិត ៥៖ ក្រដាសត្រចៀករហែក ឬធ្លាយ  ពិសេសមានការឈឺចាប់ខ្លាំង។ រោគសញ្ញា ជំងឺនេះអាចមានអាការៈឈឺចាប់ខ្លាំងក្នុងត្រចៀកហើយបណ្តាលឲ្យធ្ងន់ត្រចៀក ហ៊ឹងត្រចៀក ហូរឈាមតាមត្រចៀក  និងវិលមុខតែម្តង។ ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ជាដំបូងគ្រូពេទ្យនឹងធ្វើការពិនិត្យលើសញ្ញាគ្លីនិកដោយធ្វើការសាកសួរលម្អិតពីប្រវត្តិការងារ ឬប្រវត្តិជំងឺបន្ទាប់មកអ្នកជំងឺនឹងតម្រូវឲ្យធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យដោយប្រើ Otoscope ឆ្លុះចូលក្នុងរន្ធត្រចៀកដើម្បីឲ្យដឹងពីកម្រិតនៃជំងឺ Ear barotrauma និងសភាពក្រដាសត្រចៀក។ វិធីសាស្រ្តព្យាបាល ការព្យាបាលធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យច្បាស់លាស់ ពិសេសការព្យាបាលទៅតាមកម្រិតនៃការប៉ះពាល់នីមួយៗ។ ប្រសិនបើជំងឺនេះស្ថិតនៅកម្រិតទី៥ ក្រដាសត្រចៀកធ្លាយ នោះការព្យាបាលគឺធ្វើដោយផ្ទាល់នៅក្នុងត្រចៀក ករណីនេះផងដែរ អ្នកជំងឺនឹងត្រូវព្យាបាលដោយការប្រើប្រាស់ថ្នាំ រួមផ្សំជាមួយការប្រើថ្នាំបន្តក់អង់ទីប៊ីយ៉ូទិកដើម្បីការពារកុំឲ្យឆ្លងមេរោគ។ ប្រសិនបើអ្នកជំងឺពុំទទួលបានការព្យាបាលទាន់ពេលវេលា ឬព្យាបាលមិនបានត្រឹមត្រូវនោះ ផលប៉ះពាល់ធ្ងន់អាចនឹងកើតមានឡើងដូចជា ធ្លាយក្រដាសត្រចៀក  ការស្តាប់មានការថយចុះ និងហ៊ឹងត្រចៀក។ វិធីសាស្រ្តការពារ • ចំពោះអ្នកធ្វើដំណើរ ឬអ្នកធ្វើការនៅលើយន្តហោះត្រូវចេះរបៀបការពារខ្លួន៖ នៅពេលដែលយន្តហោះកំពុងហោះឡើងត្រូវទំពារស្ករកៅស៊ូ ឬយកម្រាមដៃបិទច្រមុះ រួចលេបទឹកមាត់ និងជាពិសេសនៅពេលយន្តហោះចុះត្រូវប្រើ Valsalva maneuver គឺយកម្រាមដៃបិទច្រមុះឲ្យជិត ហើយបិទមាត់និងផ្លុំខ្យល់ម្តងបន្តិចៗរហូតទាល់តែមានខ្យល់រត់ដល់ត្រចៀក។ អនុវត្តបែបនេះឲ្យបានច្រើនដងពេលយន្តហោះចុះ គឺអាចការពារពីជំងឺ Ear barotrauma បាន។ • ចំពោះអ្នកដែលនាំភ្ញៀវទេសចរងូតទឹក ឬអ្នកកីឡាហែលទឹកត្រូវការពារខ្លួនកុំឲ្យត្រចៀកប៉ះផ្ទាល់ជាមួយទឹក ដោយប្រើឧបករណ៍បិទត្រចៀក ឬយកដៃខ្ទប់ច្រមុះ ហើយលោតបែរខ្នងទៅមុន ឬអ្នកដែលលិបទឹកក្នុងជម្រៅជ្រៅគឺត្រូវប្រើ Valsalva maneuver  ដូចគ្នាដែរ តែធ្វើនៅពេលកំពុងលិបចូលទៅទីជ្រៅ។ ប្រសិនបើអ្នកមាននូវអាការៈដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ អ្នកត្រូវមកប្រឹក្សា និងពិនិត្យសុខភាពឲ្យបានទៀងទាត់ជាមួយគ្រូពេទ្យជំនាញ ត្រចៀក ច្រមុះ និងបំពង់កដើម្បីទទួលបានការព្យាបាលមួយត្រឹមត្រូវ ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ចំណាយថវិកាតិច និងជាសះស្បើយ។ បកស្រាយដោយ៖ វេជ្ជបណ្ឌិត សុខ ដាលី ឯកទេសត្រចៀក ច្រមុះ និងបំពង់កនៃមន្ទីរពេទ្យព្រះអង្គឌួង អត្ថបទ៖ ដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្ដី ហេលស៍ថាម ប្រូ លេខ ៨៤ 2019 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអុីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ត្រចៀក ច្រមុះ បំពង់ក
ចែករំលែក
Top